W latach dwudziestych poprzedniego wieku teorie o kosmosie budzily ogromne poruszenie. Ludzie nie byli jeszcze w przestrzeni kosmicznej a obserwacje szalenczo rozpalaly wyobraznie naukowcow. Kiedy odkryto ze kosmos sie rozszerza otworzylo to nowe horyzonty myslowe. Ja dzisiaj prawie sto lat pozniej mysle o tym czemu skupiamy sie tak mocno na skali makro a nie potrafimy spojrzec w glab siebie. Jezeli kosmos sie rozszerza, to z naprawde malych czasteczek zyjacych miliardy lat temu, powstaly gigantyczne obiekty o niewyobrazalnej masie i energii. Moze my ludzie jestesmy dla mikro obiektow, gigantycznym elementem kosmosu ? Moze jestesmy wielkim obiektem na niebie, w swiecie stworzen mniejszych niz najmniejsze do tej pory poznane? Jest to tak samo prawdopodobne jak to ze w ogromie wszechswiata nie jestesmy sami. Albo lepiej, jest kilka kopi nas samych ktore roznia sie badz dopiero poroznia za jakis czas zmieniajac nas w inna alternatywna wersje siebie. I gdy jeden jest zeglarzem to drugi zostanie zolnierzem. A to tylko dlatego, ze jak w efekcie motyla stalo sie dla nas cos nieistotnego.
Naukowcy w latach dwudziestych poprzedniego wieku zastanawiali sie nad losowoscia kosmosu. Einstain powiedzial wtedy ze Bog nie gra w kosci. Dlatego czesto zastanawiam sie co gdyby.... No wlasnie co gdybym wybral schody ruchome zamiast tradycyjnych..
Moja refleksja to grad mysli bombardujacych zmeczone od pracy szare komorki. Na szczescie czasami wybieram schody ruchome, nie spozniam sie dzieki nim na metro i moge podziwiac brunatne niebo a na nich swiecacy jeszcze przez chwile ksiezyc.